Podział aparatów fotograficznych

Aparat fotograficzny, potocznie aparat – urządzenie służące do wykonywania fotografii fotograficznych. Pierwowzorem aparatu fotograficznego było urządzenie nazywane camera obscura.

Podstawowe części składowe aparatu:

• obiektyw fotograficzny – obiektyw jako 1szy detal / układ optyczny/w gronie obiektem fotografowanym a naszym aparatem pozwala nam „pobieranie” obrazu , a oprócz tego dostarcza go do materiału światłoczułego. W tradycyjnych aparatach analogowych jest to błona światłoczuła. Jednakże w aparatach cyfrowych matryca. Zjawisko jakie zachodzi w obiektywie jest nazywane załamaniem światła. W współzależności czy posługujemy się obiektywem stało-ogniskowych czy zmienno-ogniskowym / zoomem/ możemy dostać powiększenie lub modyfikację kąta widzenia. Każdy obiektyw charakteryzuje ogniskowa, czyli odległość w gronie środkiem soczewki a punktem, w którym skupiane są promienie świetlne.
• migawka – migawka jest urządzeniem zamykającym lub otwierającym dostęp światła do materiału światłoczułego
• przysłona – przysłona reguluje ilość światła padającego na materiał światłoczuły podczas ekspozycji
• korpus światłoszczelny
• układ celowniczy/ wizjer
• autofokus – atufokus jest mechanizmem automatycznego ostrzenia
• mechanizm do przesuwu i konwersji błony fotograficznej – w aparatach cyfrowych matryca światłoczuła oraz detal zapisu naszych obrazków, czyli karta pamięci
• detale dodatkowe: gniazdo synchronizacji lampy błyskowej , lampa błyskowa , dalmierz , światłomierz , samowyzwalacz

Podział aparatów fotograficznych

I/ Ze względu na technologię

Klasyczny aparat fotograficzny – jedna z dwu podstawowych odmian aparatów fotograficznych (drugą jest aparat cyfrowy).  Klasyczny aparat fotograficzny jest urządzeniem przystosowanym do naświetlania materiału światłoczułego. Materiał ten umieszcza się we wnętrzu aparatu, w postaci zwiniętej błony, która jest przewijana wewnątrz aparatu za poradą odpowiedniego mechanizmu, dla naświetlenia każdej z klatek filmu, lub również stosowane są wymienne kasety z błonami ciętymi, które na potrzeby każdego obrazki wymienia się na tylnej ścianie aparatu.

Aparat cyfrowy – aparat fotograficzny rejestrujący obraz w postaci cyfrowej.

Aparat cyfrowy zapisuje obraz tak samo jak równieżnformacje w pamięci komputera. Jego pozytywną włąściwością jest to, że otrzymane obrazy mogą być w prosty sposób przemieniane na komputerze, a następnie drukowane w dowolnej liczbie kopii.

Karty pamięci, stosowane w aparatach cyfrowych jako nośnik danych, mogą pomieścić dużo więcej fotografii niż błony fotograficzne, w związku z tym fotografowanie za pomocą aparatów cyfrowych jest tańsze. A dodatkowo nieudane fotografię można usunąć.

II/ Ze względu na budowę

Aparat przeziernikowy, zwany również celownikowym – jest to rodzaj aparatu fotograficznego, w którym celowanie (wybór kadru) odbywa się poprzez przeziernik (celownik), a nastawianie ostrości odbywa się poprzez ustawianie odległości na podziałce obiektywu.

Aparat skrzynkowy to najprostszy rodzaj aparatu fotograficznego. Posiada bardzo łatwy obiektyw, w wielu sytuacjach w formie jednej tylko soczewki. W dużej liczbie przypadków nie posiada układu ogniskującego, ani nie można ustawić czasu otwarcia migawki. Z tego względu możliwe jest jedynie fotografowanie w całkowitym świetle słonecznym. W latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku wprowadzono aparaty skrzynkowe z lampą błyskową, umożliwiając wykonywanie fotografii w pomieszczeniach. Dla zmniejszenia rozmiarów niekiedy są wyposażane w wysuwany obiektyw przykładowo. aparat Druh. Obecnie zastąpione przez intuicyjne aparaty kompaktowe.

Aparat mieszkowy to rodzaj aparatu fotograficznego, w którego konstrukcji występuje elastyczny mieszek w postaci harmonijki, łączący obudowę obiektywu z korpusem aparatu. Rozwiązanie takie stosowane było niegdyś w aparatach popularnych, obecnie wykorzystywane jest w aparatach wielkoformatowych , a dodatkowo w urządzeniach do zastosowań specjalnych.

Zalety użycia mieszka

• umożliwia przemianę kierunku płaszczyzny obiektywu względem płaszczyzny naświetlania, co jest niezbędne do korekty perspektywy
• umożliwia stosowanie bardzo dużego zakresu ogniskowych, co jest przydatne w makrofotografii
• daje bardzo małą objętość aparatu po złożeniu, co jest priorytetowo ważne przy dużych aparatach (średnio-formatowych i wielkoformatowych)
• bardzo dobrze chroni aparat po złożeniu umożliwiając wykonanie obudowy zupełnie chroniącej wszystkie newralgiczne detale

Wady zastosowania mieszka

• delikatna konstrukcja
• w dużych urządzeniach oraz urządzeniach do zastosowań specjalnych występuje konieczność stosowania dodatkowych elementów – prowadnic wraz z towarzyszącym im osprzętem

Poniżej wersja zabytkowa tego aparatu jaki posiadam – NO. 1 POCKET KODAK – Wyprodukowany w U.S.A.

Co prawda jest nadgryziony zębem czasu niemniej jednak jako eksponat poglądowy zdaje egzamin. Aparat wyprodukowany wśród rokiem 1914 i 1934.

Soildny skórzany pokrowiec zamykany na zamek automatyczny

żeby założyć kliszę należało zamek przesunąć do góry. Rozmiar kliszy 6 x 9 cm

Wizjer w formie pryzmatu z możliwością ustawienia w dwóch pozycjach – poziomej i pionowej. Pionowej patrząc z góry. Poziomej patrząc z boku. Cztery czasy. Od prawej 1/50s, 1/25s, B – otwarta migawka do momentu puszczenia spustu, T – otwarta migawka; by ja zamknąć należało powtórnie nacisnąć spust. Przysłona od 1 do 4. Gdzie „4” to najmniejszy otwór jednakże „1” to największy otwór przysłony. Stojak z napisem KODAK po odchyleniu służył w pozycji pionowej aparatu jako „statyw”.

Aparat dalmierzowy – jest to rodzaj aparatu fotograficznego z wbudowanym dalmierzem. Ustawianie odległości w takim aparacie polega na ręcznym spasowaniu podwójnego obrazu, uzyskanego ze stereoskopowego układu celowniczego.

Lustrzanka – aparat fotograficzny wyposażony w lustro i matówkę. Zadaniem zespołu lustra i matówki jest dokładna prezentacja bieżącego kadru. Rozwiązanie takie ma znaczenie przy precyzyjnym nastawianiu odległości fotografowania, ocenianiu głębi ostrości, ocenie aberracji optycznych, jak również przy prawidłowym kadrowaniu obiektów nieodległych. Sprzyja też kompozycji kadru, ocenie proporcji oświetlenia i tak dalej.

Lustrzanka jednoobiektywowa

Jest to konstrukcja nieco młodsza, a obecnie dominująca pośród aparatów średniej i wypasioną. Występuje tu tylko jeden obiektyw, który służy zarówno do obserwacji kadru, jak również naświetleń. Lustro w tego rodzaju aparatach unosi się na czas potrzebny do zrobienia zdjęcia odsłaniając migawkę, przestając natomiast tym samym prezentować kadr osobie fotografującej. Olbrzymią pozytywną włąściwością tego rozwiązania jest przedstawianie osobie fotografującej kadru w ze starannosią takiej postaci, w jakiej będzie naświetlony. Szczególną dobrą cechą jest tu całkowity brak paralaksy. Rozwiązanie takie pozwala też komfortowe stosowanie zypełnej gamy obiektywów wymiennych, konwerterów i różnego stylu nasadek na obiektywy. Jedyną złą właściwością lustrzanki jednoobiektywowej jest konieczność podniesienia lustra tuż przed zrobieniem zdjęcia, co sprawia chwilowy brak obrazu w wizjerze, oraz dodatkowo fakt, iż lustro podczas unoszenia może powodować drgania aparatu a co za tym idzie – poruszone ilustracje. W celu wyeliminowania tej wady używa się mechanizm tzw. wstępnego unoszenia lustra pozwalający przed otwarciem migawki wytłumić drgania spowodowane złym wytłumieniem unoszącego się lustra. W wielu przypadkach słowolustrzanka używane jest jako synonim lustrzanki jednoobiektywowej (SLR – Single Lens Reflex Camera) albo cyfrowej lustrzanki jednoobiektywowej (DSLR – Digital Single Lens Reflex Camera).

Lustrzanka dwuobiektywowa

Starszą konstrukcją jest lustrzanka dwuobiektywowa, w której właściwie każdy z obiektywów służy tylko jednemu celowi – albo prezentacji kadru, lub naświetlaniu materiału światłoczułego. Aparaty te charakteryzowały się zwiększonymi wymiarami w stosunku do aparatów jednoobiektywowych na ten sam rodzaj filmu. Na dzień obecny nie są już stosowane. Ich pozytywną włąściwością w porównaniu z wcześniejszymi rozwiązaniami było przedstawianie kadru na wygodnej i dużej matówce ze wszystkimi tego pozytywnymi skutkami. Negatywną cechą był natomiast nadal efekt paralaksy pośród kadrem obserwowanym i naświetlanym. Natomiast pozytywną cechą w porównaniu do późniejszych lustrzanek jednoobiektywowych była możliwość obserwacji kadru podczas robienia fotografię, co posiada znaczenie przy długich czasach naświetlania.

Aparat studyjny – aparat fotograficzny o konstrukcji najbardziej zbliżonej do pierwszych aparatów konstruowanych w XIX wieku.

Priorytetowe różnice pośród aparatami studyjnymi a innymi typami aparatów fotograficznych:

• nie jest przenośny (musi być zamontowany na statywie z powodu prywatnych rozmiarów
• przez pochylanie przedniego i tylnego standardu ma możliwość zmieniania płaszczyzny ostrości, w zgodzie z zasadami reguły Scheimpfluga
• jest to aparat wielkoformatowy (format klatki choćby 9×12 cm/4×5″) wyposażony w wymienne kasety do innych (mniejszych) typów kliszy (także do materiałów natychmiastowych)

III/ Ze względu na wielkość klatki filmu

Aparat małoobrazkowy – aparat fotograficzny, w którym materiałem światłoczułym jest perforowany na brzegach film o szerokości 35 mm – taki jak w przemyśle filmowym. Najbardziej typowym i aktualnie właściwie jedynym formatem klatki aparatu małoobrazkowego jest 24×36 mm. Na filmie o standardowej długości mieści się 36 takich klatek. Istniały również aparaty małoobrazkowe o schemacie klatki 18×24 mm – takie klatki były naświetlane na filmie pionowo i mieściło się ich 2 razy więcej. Pierwszym aparatem małoobrazkowym była Leica skonstruowana przez Oskara Barnacka w 1914 roku. W aparatach cyfrowych format matrycy CCD (lub CMOS) ma możliwość być zbliżony do 24×36 mm (matryca FF – Full Frame) albo (w tańszych modelach) od niego mniejszy.

Aparat średnio-formatowy – aparat fotograficzny na błony zwojowe o szerokości 60 mm.

Najczęstsze formaty klatek to: 6×4,5 cm, 6×6 cm, 6×7 cm, 6×8 cm, 6×9 cm. Faktyczne wymiary obrazu są inne; np. format 6×6 to w rzeczywistości 56×56 mm (nie używa się całej szerokości filmu), a format 6×7 uzależniony jest od marki aparatu czy kasety – przeważnie jest to 56×68 mm.

Błony zwojowe średnio-formatowe są konfekcjonowane w dwóch podstawowych rozmiarach:

o symbolu 120, mogące pomieścić 12 klatek formatu 6×6 cm

o symbolu 220, mogące pomieścić 24 klatki formatu 6×6 cm

Pomiędzy aparatów średnio-formatowych spotyka się zarówno aparaty analogowe jak również cyfrowe. Jedno- lub dwuobiektywowe lustrzanki jak również aparaty dalmierzowe.

Najpopularniejsi producenci aparatów średnio-formatowych to: Yashica, Bronica, Hasselblad, Mamiya, Pentax, Rolleiflex, Holga. Po II wojnie światowej polskim aparatem średnio-formatowym była lustrzanka dwuobiektywowa Start oraz zwykłe aparaty fix-focus Ami i Druh. Współcześnie można już spotkać cyfrowe aparaty średnio-formatowe, np. tworzone przez firmę Mamiya, Hasselblad albo Pentax.

Aparat wielkoformatowy to aparat fotograficzny o schemacie większym niż format średni, czyli wymiary kadru są większe niż 6×9 cm. Najczęstsze formaty: 9×12 cm, 4×5″, 13×18 cm, 5×7″, 18×24 cm, 8×11″.

W aparatach wielkoformatowych wykorzystuje się błonę (materiał światłoczuły) ciętą (w arkuszach, a nie w rolkach). Błony zwojowe (nieznaczny i średni format) można zastosować przy użyciu roll-kasety. W dobie obrazów cyfrowej praktycznie prawie każdy model aparatu wielkoformatowego może być wyposażony w przystawkę cyfrową.

Spora większość aparatów wielkoformatowych jest wyposażona w urządzenia pozwalające na przekształcenie geometrii układu optycznego w oparciu o regułę Scheimpfluga.

Najbardziej popularne marki to: Shen Hao, Linhof, Tachihara, Ebony, Globica, Mentor, Sinar, Toyo i kilka innych.

IV/ Ze względu na sterowanie

– ręczne (manualne)

– automatyczne

– auto-focus z automatycznym ustawianiem ostrości

Typy aparatów cyfrowych

Aparaty stylu bridge camera (potocznie hybrydy albo DSLR-like) – szeroka grupa aparatów, których wspólną cechą jest brak optycznego układu celowniczego występującego w lustrzankach , a ponadto brak cech konstrukcyjnych i użytkowych pozwalających niedwuznacznie zaliczyć je do kompaktów. Z reguły oferują możliwość ręcznego ustawienia wielu parametrów, pod względem rozwiązań ergonomicznych zbliżone bywają do lustrzanek. Poza ekranu podglądu LCD w ogromnej liczbie przypadków wyposażone są w wizjer elektroniczny (EVF) zapewniający podgląd obrazu wprost z matrycy. Typowe było też wyposażenie w niewymienne obiektywy zmienno-ogniskowe, niekiedy o dużej transfokacji (superzoom), natomiast od 2008 roku pojawiają się na rynku aparaty tej grupy zapewniające możliwość zamiany obiektywów.

Lustrzanka cyfrowa (DSLR, Digital Single Lens Reflex Camera) – rodzaj lustrzanki, w której rolę materiału światłoczułego spełnia matryca fotograficzna. Aparat tego rodzaju na start wykorzystywany był głównie do zastosowań specjalistycznych, jednak w chwili obecnej z powodu bardziej przystępnej ceny stał się popularny w gronie amatorskich fotografów. Konstrukcja oparta jest na klasycznej lustrzance jednoobiektywowej gdzie błonę światłoczułą zastąpiła duża matryca, o rozmiarach porównywalnych z pojedynczą klatką filmu małoobrazkowego 24 × 36 mm. W optycznym wizjerze widoczny jest obraz rzutowany na matówkę wprost z obiektywu aparatu przez uchylne lustro zasłaniające migawkę i matrycę. W momencie robienia fotografię lustro się unosi a światło kierowane jest na matrycę. Bardzo ważną zaletą lustrzanek jest sposobność zamiany obiektywów. Układ optyczny produkuje obraz na przetworniku optoelektronicznym (CCD, CMOS), a współpracujący z nim układ elektroniczny odczytuje informacje o obrazie i przetwarza na postać cyfrową w układzie zwanym przetwornikiem analogowo-cyfrowym.

Informacje w postaci cyfrowej są zapisywane w jednym z formatów zapisu obrazu – w wielu wypadkachJPEG (kompresja stratna), TIFF (kompresja bezstratna) albo RAW (pełna informacja z matrycy aparatu) – w cyfrowej pamięci aparatu (w pamięci półprzewodnikowej albo na miniaturowym dysku magnetycznym albo optycznym) lub przesyłane wprost do notebooka.

W większości wykorzystywanymi pamięciami w aparatach cyfrowych są pamięci rodzaju flash.

Podział lustrzanek cyfrowych

Ze względu na użycie, lustrzanki cyfrowe możemy podzielić na:

• Entry level (amatorskie)
• Midrange (efektywne)
• Wyspecjalizowane

Budowa

Zwierciadło, które jest niezbędnym elementem lustrzanki, jest ustawione w korpusie pod kątem 45 stopni do osi optycznej obiektywu. Przeważnie jest ruchome: po naciśnięciu spustu migawki podnosi się i światło bez przeszkód dociera do odsłoniętej matrycy światłoczułej. Lustrzanka cyfrowa wyposażona jest w jeden obiektyw i wbudowane w korpus lustro, które kieruje światło padające przez obiektyw na matówkę , gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny do wizjera. Wyjątek stanowią aparaty z nieruchomym lustrem półprzepuszczalnym (np. Sony ?55 i ?33): część światła odbija się od lustra i trafia do układu AF, a część od początku pada na migawkę (zaś po jej otwarciu – na matrycę). Taka konstrukcja znacząco niweluje opóźnienie między wciśnięciem spustu, a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje też drgania pochodzące od podnoszącego się lustra, w momencie wykonywania fotografię, co posiada duże znaczenie przy średnich czasach naświetlania (od ok. 1/60s do ok. 1s). Jednakowy efekt uzyskuje się wykorzystując mechanizm blokady podniesionego lustra (ang. MLU, Mirror Lock-Up) przed zrobieniem obrazki. żeby umożliwić swobodną obserwację obrazu poprzez obiektyw przy różnorakich wartościach liczby przysłony, w lustrzankach wykorzystuje się układ automatycznej przysłony, która poprzez zdecydowana większość czasu pozostaje całkiem otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości samoczynnie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki.

Producenci

Teraz głównymi producentami lustrzanek cyfrowych są spółki:

• Nikon
• Canon
• Sony
• Pentax
• Samsung
• Panasonic
• Sigma
• Fujifilm
• Olympus

Lustrzanka dwuobiektywowa (TLR, Twin Lens Reflex Camera) – prosty, dwuobiektywowy, matówkowy, aparat fotograficzny charakteryzujący się zwartą i sztywną konstrukcją. Górny obiektyw z lustrem i matówką służy do celowania a dolny do robienia zdjęć. Obiektywy często są identyczne, ale górny nie posiada migawki i przysłony. Funkcjonalnie zbliżony jest do lustrzanki jednoobiektywowej, niemniej jednak oddzielenie części zdjęciowej od części celowniczej daje prostszą i mniej zawodną konstrukcję (odpada problem synchronizacji migawki z ruchomym lustrem). Wykorzystanie dwóch obiektywów podraża aparat i utrudnia stosowanie obiektywów wymiennych. Budowane są w większości sytuacji na format 6 × 6 cm i posiadają obiektywy o jednakowej ogniskowej. Ciekawym wyjątkiem jest produkowany przed II wojną światową luksusowy aparat Contaflex na film małoobrazkowy formatu 24 × 36 mm. Dla ułatwienia celowania posiadał większą matówkę o rozmiarze 42 × 58 mm. Dla obietnice zgodności obrazu w celowniku i fotografowanego górny obiektyw posiadał ogniskową 80 mm, a dolny 50 mm. Zastosowanie obiektywów o różnorakich ogniskowych dawało doskonały obraz na matówce ale za wysoką cenę. Do lustrzanek dwuobiektywowych nie zalicza się aparatów z celownikiem matówkowym. Udoskonalenie konstrukcji lustrzanki jednoobiektywowej spowodowało zanik produkcji lustrzanek dwuobiektywowych. W Polsce produkowana była rodzina aparatów Start. Pierwsze lustrzanki dwuobiektywowe nie uzyskały popularności. Były to: Simplex z 1892 na płyty formatu 9 × 12 cm i Simplex Rollkamera z 1893 na film zwijany. Pierwszą lustrzanką dwuobiektywową, która zyskała popularność był Rolleiflex (6 × 6 cm) powstały w roku 1928.

Lustrzanka jednoobiektywowa (SLR, Single Lens Reflex Camera) – aparat fotograficzny wyposażony w jeden obiektyw i wbudowane w korpus lustro (2), które kieruje światło padające przez obiektyw na matówkę, gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny , do wizjera. Są również modele, wyjątkowo starszych aparatów średnio-formatowych, w których obraz na matówce obserwuje się bezpośrednio z góry, bez pryzmatu i wizjera. Wyjątek stanowią aparaty z nieruchomym lustrem półprzepuszczalnym (przykładowo. Sony ?55 i ?33): część światła odbija się od lustra i trafia przez pryzmat do wizjera, a część od samych podstaw pada na migawkę (zaś po jej otwarciu – na kliszę). Taka konstrukcja znacząco niweluje opóźnienie między wciśnięciem spustu, a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje też drgania pochodzące od podnoszącego się lustra, w momencie wykonywania fotografię, co posiada duże znaczenie przy średnich czasach naświetlania (od ok. 1/60s do ok. 1s). Dokładnie taki sam efekt uzyskuje się stosując mechanizm blokady podniesionego lustra (ang. mirror lock-up, MLU) przed zrobieniem obrazki.

W lustrzankach jednoobiektywowych używa się w bardzo wielu przypadkach migawki szczelinowe, metalowe (rzadziej płócienne), o przebiegu pionowym (w mniejszości wypadków poziomym), zamieszczone za lustrem, jak najbliżej błony światłoczułej. Najbardziej zwykłym formatem jest format małoobrazkowy (na perforowanej błonie o szerokości 35 mm naświetlana jest klatka o rozmiarach 24×36 mm), ale tworzy się również jednoobiektywowe lustrzanki średnio-formatowe (format klatki 45×60, 60×60 lub 60×70 mm).

By umożliwić swobodną obserwację obrazu przez obiektyw przy różnorakich wartościach liczby przysłony, w lustrzankach jednoobiektywowych wykorzystuje się w znaczącej liczbie sytuacji układ automatycznej przysłony, która poprzez większość czasu pozostaje całkiem otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości samoczynnie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki. Najczęściej spotykanymi (choćby nie obowiązkowymi) cechami lustrzanek jednoobiektywowych są także: sposobność stosowania wymiennych obiektywów , a oprócz tego wbudowany układ pomiaru światła w trybie TTL.

Cyfrowa lustrzanka pełno-klatkowa – całkiem inaczej aparat full-frame, full-frame DSLR, w skrócie FF. Lustrzanka cyfrowa (DSLR, Digital Single Lens Reflex Camera) wyposażona w matrycę światłoczułą ekwiwalentną do rozmiaru filmu 35mm (36mm x 24mm). Aparat full-frame jest cyfrowym odpowiednikiem klasycznej lustrzanki jednoobiektywowej. Rozmiar matrycy jest priorytetową cechą odróżniającą aparaty tego typu od wprowadzonych przedtem lustrzanek z matrycą APS-H, APS-C albo mniejszą. Uwzględniając na wysoki koszt produkcji, jak i w ogromnej liczbie przypadków zwiększone rozmiary, masę i zaawansowanie technologiczne samego aparatu , matryce full-frame są montowane w kosztownych aparatach specjalistycznych takich jak Canon EOS 5D czy Nikon D3. Aparaty pełno-klatkowe zostały kontynuacją i naturalnym krokiem w ewolucji zdjęć cyfrowej, powstały one w wyniku ambicje do osiągania coraz lepszej jakości wykonywanych zdjęć. Pierwszą w historii pełno-klatkową lustrzanką cyfrową był zapowiedziany w roku 2000 awyprodukowany w 2002 aparat Contax N Digital, który oferował 6. megapikselową matrycę marki Philips. Był to model oparty na korpusie analogowej wersji aparatu Contax N – pierwszym w spisie produktów/usług Contaxa wyposażonej w autofocus. W roku 2000 Pentax też obwieścił plany produkcji pełno-klatkowego aparatu, jednak model ten utknął w fazie prototypu, przenigdy nie trafiając do masowej produkcji. Wkrótce po nim, w 2003 r. na rynek trafił flagowy model japońskiego producenta Canon EOS 1Ds z pełno-klatkową matrycą CMOS o rozdzielczości 11,4 megapikseli. W chwili obecnej prawie każdy z większych producentów posiada w własnej ofercie aparaty full-frame, wymienić tu można następujące modele (w nawiasie rok premiery):

• Contax N Digital (2002)
• Kodak DCS Pro SLR/c (2004)
• Canon EOS-1Ds Mark II (2004)
• Nikon D3 (2007)
• Canon EOS 1Ds Mark III (2007)
• Nikon D700 (2008)
• Sony ? DSLR-A900 (2008)
• Canon EOS 5D Mark II (2008)
• Nikon D3X (2008)
• Sony ? DSLR-A850 (2009)

Może w tym miejscu kilka słów o aparatch CONTAX. Marka ta była produkowana od roku 1930 przez koncern Zeiss Ikon. Od roku 1926 Zeiss przodował w Europie w produkcji jasnych i przyszłościowych obiektywów. Contex jako druga firma po Leice wprowadził na rynek aparat fotograficzny na film 35mm, czyli małoobrazkowy. Przyniosło to zasadnicze zmiany. Aparaty stały się poprzez to mniejsze , a dodatkowo lżejsze. Posiadały jasne bardzo dobrej jakości obiektywy oraz możliwość stworzenia 36 obrazów. Contax jako 1szy wprowadził pryzmat pentagonalny. Ułatwiło to w znaczący metodę wykorzystywanie z aparatu. W 2005 roku zaprzestano produkcji aparatów tej marki.

Wady i zalety cyfrowych aparatów full-frame

Pierwsza zaleta, będąca skutkiem (częstokroć) większego niż w aparatach niepełno-klatkowych rozmiaru pojedynczego piksela, to najwyższa jakość zdjęć – doskonałe odwzorowanie barw, duża rozpiętość tonalna zdjęć, niższy szum matrycy, lepsza ostrość zwracając uwagę na na mniejsze wymagania stawiane optyce. Kolejne dwie zalety, będące wynikiem samego rozmiaru matrycy, to intuicyjność osiągania małej głębi ostrości – efektu pożądanego w niektórych typach fotografii (np. portretach) , a dodatkowo szerszy kąt widzenia, istotny przy stosowaniu obiektywów szerokokątnych. Kolejna to jaśniejszy i większy wizjer, pochodna zastosowania większego pryzmatu. Sam aparat konstruowany jest z przeznaczeniem na rynek specjalistyczny, ma więc w zdecydowanej większości przypadków wiele zaawansowanych procedur niedostępnych w lustrzankach półprofesjonalnych przykładowo. możliwość ustawienia wysokiego ISO albo dodatkowe udogodnienia np. wbudowany grip, wyposażony w dodatkowe zasilanie i drugi spust migawki ułatwiający wykonywanie obrazków w pionie, niekiedy także moduł do bezprzewodowej transmisji plików. Aparaty rozbudowane są często także całkiem uszczelnione, co uodparnia je na uwarunkowania pogodowe.

Do wad zaliczyć można dużą masę (wynikającą raczej z dodatkowych możliwości i wzmocnionej konstrukcji aparatów profesjonalnych, niż samej matrycy) i wymiary oraz dodatkowo wysoką cenę. Oprócz tego zastosowanie dużej matrycy podkreśla te wady optyczne, które nasilają się wraz ze zbliżaniem do brzegu kadru: winietowanie, komę, spadek ostrości. Wady te występują w mniejszym nasileniu przy zastosowaniu aparatu posiadającego mniejszy sensor. Zwiększony kąt widzenia można uznać za wadę przy stosowaniu teleobiektywów – dla osiągnięcia tego samego powiększenia co przy aparatach z mniejszą matrycą, konieczne jest wykorzystanie obiektywu o dłuższej ogniskowej. Aparaty pełno-klatkowe mając na uwadze na trudność osiągania dużej głębi ostrości, niezbyt dobrze nadają się do stosowania w makrofotografii.

Większy sensor pozwala również na użycie większej rozdzielczości – teraźniejsze sensory osiągnęły już praktycznie dolny limit rozmiaru piksela (odległość środków pikseli jest zbliżona do długości fali świetlnej) – zatem jedyny rzeczywisty wzrost zdolności rozdzielczej aparatu można dostać zwiększając rozmiar sensora.

Kompakt zmienno-obiektywowy – typ cyfrowego aparatu fotograficznego zaliczany do EVIL (ang. Electronic Viewfinder Interchangeable Lens) lub MILC (ang.. Mirrorless Interchangeable Lens Camera) – rodzaju aparatów fotograficznych umiejscowionych w gronie kompaktem cyfrowym , a ponadto lustrzanka cyfrową. Charakteryzują się dużą matrycą (wielkości montowanych w lustrzankach cyfrowych), brakiem lustra , a dodatkowo sposobnością zamiany obiektywów. Właśnie na rynku dostępne jest 19 aparatów tej klasy produkcji 6 firm/działalności jednoosobowych/przedsiębiorstw (Sony, Olympus, Panasonic, Sigma, Samsung i Ricoh).

Aparat kompaktowy (ang. compact camera), zwany również kompaktem – typ aparatu fotograficznego o niewielkich rozmiarach i prostej budowie. Aparat kompaktowy wyposażony jest w niewymienny obiektyw (stało-ogniskowy lub zmienno-ogniskowy). Celownik zamieszczony jest nad obiektywem, co powoduje występowanie zjawiska paralaksy. Historia aparatu kompaktowego sięga lat 30. XX stulecia, gdy w Usa pojawił się masowo produkowany Kodak Brownie (patrz: aparat skrzynkowy). W latach późniejszych, wzorem aparatów Leica, zastosowano w aparatach kompaktowych film małoobrazkowy rodzaju 135, wizjer, dalmierz. W latach 60.-70. postępowała automatyzacja aparatów kompaktowych. Przeniesiono do nich rozwiązania z lustrzanek małoobrazkowych (SLR), takie jak: światłomierz, autofocus, pomiar punktowy, silnik przewijający film, czytnik skryptu DX, samowyzwalacz, obiektyw zoom. Zaczęto je wyposażać w lampę błyskową. Produkowano też aparaty kompaktowe na filmy inne niż 135. Pod koniec lat 90., rozpoczęto produkcję cyfrowych aparatów kompaktowych. Współczesne, wyrafinowane aparaty kompaktowe, zarówno z wyglądu, jak również liczby ustawień manualnych, przypominają lustrzanki. Efekty fotografowania tanimi aparatami kompaktowymi inspirowały też fachowych fotografów. W połowie lat 90. powstał dział obrazów zwany łomografią (lomografią). Jego nazwa pochodzi od marki radzieckich aparatów fotograficznych Łomo.

Polaroid – jest to rodzaj aparatu fotograficznego umożliwiającego niemal natychmiastowe wywołanie zdjęcia. Nazwa Polaroid jest znakiem towarowym korporacji Polaroid Corporation.

Mimo jednak szeregu zastosowań, popularność Polaroida jako medium, począwszy od lat 90., malała – w ogromnej części z powodu ekspansji aparatów cyfrowych – co w lutym 2008 roku doprowadziło firmę do decyzji o wstrzymaniu produkcji filmu i aparatów wykorzystujących tę technologię oraz wyprzedaniu zapasów produktów do końca 2009 roku. Jednakże w październiku tego samego roku ogłoszono zamysł wznowienia produkcji filmu do tego typu aparatów.

Znak towarowy Polaroid jest także stosowany do wielu produktów wytwarzanych poprzez Polaroid Corporation. M.in. znakiem tym są opatrywane okulary przeciwsłoneczne i towary do zdjęć błyskawicznej (aparaty i filmy)

SLT (Single-Lens Translucent) jest to cyfrowa lustrzanka (DSLR, Digital Single Lens Reflex), która za radą półprzeźroczystego lustra dzieli wiązkę światła docierającego do lustra. W odróżnieniu od standardowych lustrzanek, lustro jest nieruchome , a dodatkowo półprzepuszczalne w efekcie czego, część światła trafia do matrycy, a część do oddzielnego czujnika automatyki ostrości opartego na detekcji fazowej umieszczonego w górnej części aparatu. Dzięki temu przy wykonywaniu fotografii nie ma konieczności podnoszenia lustra, znikają zatem wywołane poprzez tą czynność wibracje. Pierwsze aparaty SLT były wprowadzone na rynek przez Sony. Lustro jest w nich umocowane w jednej pozycji podczas normalnej pracy, ale może być podniesione w celu czyszczenia matrycy.

HISTORIA
(historia)

• ok. 1500 – camera obscura
• 1887 – 1889 – wprowadzenie błony zwojowej (H. Goodwin, G. Eastman)
• 1925 – aparat małoobrazkowy na błonę 35 mm Leica (O. Barnack)
• 1929 – lustrzanka dwuobiektywowa Rolleiflex (Rollei Werke, Franke und Heidecke)
• 1936 – lustrzanka jednoobiektywowa małoobrazkowa (Exakta)
• 1947 – pryzmat pentagonalny
• 1965 – automatyzacja ekspozycji (Konica Auto-Reflex)
• 1977 – automatyzacja nastawiania ostrości